نخستین گام برای اجرای برنامه‌های حفاظت خاک، تعیین اهمیت نسبی منابع رسوب و در نتیجه شناسایی مناطق بحرانی در داخل حوزه آبخیز می‌باشد. هدف این تحقیق مقایسه نتایج روش انگشت­نگاری رسوبات و اندازه­گیری صحرایی فرسایش برای منشایابی رسوبات آبی در حوضه ورتوان قزوین می­باشد. بدین منظور از تحلیل تشخیص برای تعیین ترکیب بهینه ردیاب و از مدل­های چندمتغیره ترکیبی برای تعیین سهم منابع رسوب استفاده شد. برای اندازه­گیری میزان فرسایش واحدهای سنگ­شناسی نیز از تله­های رسوب­گیر استفاده شد. نتایج نشان داد سهم واحدهای رسوبی، آهکی و آتشفشانی در رسوبات خروجی حوزه به ترتیب برابر 6/47، 4/37 و 1/15 درصد و اهمیت نسبی این منابع از نظر رسوب ویژه به ترتیب برابر 58/1، 04/1 و 48/0 است. هم‌چنین میانگین حداقل و حداکثر وزن رسوبات تجمع یافته در تله­های رسوب­گیر به‌ترتیب برابر 2/13 و 6/221 گرم برای واحدهای آهک اوربیتولین­دار و پلاژیوکلازدار بود. در کل نتایج و کارآیی روش انگشت­نگاری، توسط اندازه­گیری‌‌ های میدانی مورد تایید قرار گرفت. هم‌چنین اختلافات نتایج دو روش مورد استفاده را می­توان حاصل اختلاف مساحت واحدها و نیز عدم لحاظ نسبت تحویل رسوب مقاومت­های مکانی و فیلتری در روش اندازه­گیری صحرایی دانست.