پایداری منابع آب زیرزمینی به معنای تضمین دردسترس بودن دائمی خدمات ضروری آب زیرزمینی برای مدت نامحدود است. هدف از این تحقیق، بررسی وضعیت پایداری منابع آب زیرزمینی دشت ممنوعه بهشهر- بندرگز از طریق مقایسه دو شاخص بهره برداری آب و کمبود آب سبز است. در ابتدا شاخص کمبود آب سبز براساس مفهوم ردپای آب، به عنوان نسبت بین ردپای آب سبز به آب سبزِ قابل دسترس محاسبه شد. شاخص بهرهبرداری آب نیز با توجه به متوسط بلندمدت منابع آب شیرین سالانه براساس مؤلفه های تخلیه چاه و قنات، تغذیه کل و آب برگشتی به دست آمد.سپس مقدار هریک از شاخص ها در الگوهای کشت (گندم بهاره و برنج) طی یکدوره 33ساله (61-94) محاسبه شدند. شاخص کمبود آب سبز برای گندم بهاره و برنج به ترتیب 68 /2 و 54 /2 برآورد شد. شاخص بهره برداری آب نیز برای دو الگوی کشت به ترتیب 18 و 8 /17 درصد محاسبه شد. افزایش تبخیر تعرق در کشت گندم بهاره سبب کاهش محتوای آبِ خاک و درنهایت منجر به ناپایداری بیشازحد منابع آب زیرزمینی در منطقه مورد مطالعه شد. براساس نتایج، استفاده از شاخص بهره برداری آب در مقایسه با شاخص کمبود آب سبز ارتقای پایداری منابع آب زیرزمینی دشت بهشهر- بندرگز را نشان داد.
