فرسایش آبی یکی از مهمترین انواع تخریب اراضی در اغلب نقاط ایران است که سبب از بین رفتن خاک حاصلخیز شده است. در این راستا اجرای اصولی پروژههای آبخیزداری و اقدامات بیولوژیکی، بهویژه استفاده از پوشش گیاهی بومی در بخشهایی از آبخیز که وضعیت فرسایشی ضعیف و متوسطی دارد، میتواند فرسایش خاک را مدیریت نماید. پایش شاخصهای تنوعزیستی در این مناطق میتواند سبب آشکارسازی اثر سازههای آبخیزداری بر رویشهای بومی بعد از گذشت حدود بیست سال شود.هدف از این پژوهش مستندسازی و آنالیز پوشش گیاهی منطقه بوده که سبب آشنایی بهتر با گونههای خودرو و اثر پخش سیلاب بر رویشهای بومی با استفاده از شاخصهای پوشش گیاهی میشود.در این پژوهش آنالیز پوشش گیاهی در منطقه آبخوان آببید-سربیشه در استان خوزستان با استفاده از شاخصهای تنوع زیستی صورت گرفت. طی بازدیدهای صحرایی از سازههای احداث شده در ایستگاه دو قطعه یک هکتاری در محل پخش سیلاب و شاهد در نظر گرفته شد. سپس بهصورت تصادفی تعداد 30 پلات در بستر پخش سیلاب و 30 پلات در خارج آن زده شد. در فصل رویش درصد پوشش زنده گونهها، درصد زمین لخت، لاشبرگ و خاشاک، ثبت شد. همچنین تمام گونههای گیاهی تا حد زیرگونه و واریته شناسایی شدند. در نهایت شاخصهای تعداد گونه، درصد پوشش و تنوع گونهای محاسبه شدند. پیمایش میدانی سبب شناسایی 40 گونه گیاهی متعلق به 16 تیره در این منطقه شد. 90 درصد گونهها دارای شکل رویشی تروفیت هستند. همچنین بین میانگین همه شاخصهای پوشش گیاهی در پلاتهای بستر پخش سیلاب با پلاتهای خارج از بستر اختلاف معنیداری در سطح یک درصد وجود دارد. در بستر پخش سیلاب تعداد گونه، درصد پوشش، شاخص سیمپسون و شاخص شانون مقدار بیشتری نسبت به منطقه شاهد دارند، که بیانگر نقش موثر عملیات پخش سیلاب در منطقه است.
