نخستین گام برای اجرای برنامههای حفاظت خاک، تعیین اهمیت نسبی منابع رسوب و در نتیجه شناسایی مناطق بحرانی در داخل حوزه آبخیز میباشد. هدف این تحقیق مقایسه نتایج روش انگشتنگاری رسوبات و اندازهگیری صحرایی فرسایش برای منشایابی رسوبات آبی در حوضه ورتوان قزوین میباشد. بدین منظور از تحلیل تشخیص برای تعیین ترکیب بهینه ردیاب و از مدلهای چندمتغیره ترکیبی برای تعیین سهم منابع رسوب استفاده شد. برای اندازهگیری میزان فرسایش واحدهای سنگشناسی نیز از تلههای رسوبگیر استفاده شد. نتایج نشان داد سهم واحدهای رسوبی، آهکی و آتشفشانی در رسوبات خروجی حوزه به ترتیب برابر 6/47، 4/37 و 1/15 درصد و اهمیت نسبی این منابع از نظر رسوب ویژه به ترتیب برابر 58/1، 04/1 و 48/0 است. همچنین میانگین حداقل و حداکثر وزن رسوبات تجمع یافته در تلههای رسوبگیر بهترتیب برابر 2/13 و 6/221 گرم برای واحدهای آهک اوربیتولیندار و پلاژیوکلازدار بود. درکلنتایجو کارآیی روشانگشتنگاری،توسط اندازهگیری هایمیدانیموردتاییدقرارگرفت. همچنین اختلافاتنتایجدو روش مورد استفاده را میتوانحاصل اختلافمساحت واحدهاو نیزعدم لحاظ نسبت تحویل رسوب مقاومتهای مکانی و فیلتری در روش اندازهگیری صحرایی دانست.