مدیریت منابع آب و خاک در حوزههای آبخیز همراه با افزایش درآمد بهرهبرداران از مهمترین اقدامات در زمینه ارائه الگوی صحیح استفاده از اراضی و بهینهسازی کاربری اراضی است. در این تحقیق با استفاده از مدل برنامهریزی خطی سیمپلکس و سامانه اطلاعات جغرافیایی، نقش بهینهسازی کاربری اراضی در حوزه آبخیز چهل گزی سنندج در سه گزینه شامل وضعیت موجود، وضعیت اعمال مدیریت و وضعیت استاندارد اراضی بررسی شد. نتایج نشان داد درآمد خالص سالانه در وضعیت اعمال مدیریت ۵۰/۲۲ درصد و در وضعیت استاندارد ۶۵/۱۴۳ درصد نسبت به وضعیت موجود افزایش خواهد یافت. نتایج تحلیل حساسیت سناریوها نشان داد که درگزینه وضعیت موجود وگزینه اعمال مدیریت، تغییر در سطح اراضی باغی و سپس مراتع بیشترین تأثیر را بردرآمد آبخیزنشینان دارند. حال آنکه درگزینه استاندارد اراضی، تغییر در سطح اراضی مرتعی و سپس باغات بر روی درآمد تأثیر زیادتری دارند. بر طبق نتایج بهدست آمده، درآمد خالص سالانه در وضعیت فعلی ۹۱/۲۲ درصد، در وضعیت اعمال مدیریت اراضی ۴۲/۴۱ درصد و در وضعیت استاندارد ۴۷/۱۴۲ درصد افزایش خواهد یافت. همچنین میزان درآمد در واحد هکتار در کاربری ترکیبی مرتع- بادامکاری، نسبت به کاربریهای دیگر در حدود سه برابر افزایش مییابد.
