عدم قطعیت در بارش پیش بینی شده، یک منبع اصلی عدم قطعیت در پیش بینی بهنگام سیل می باشد. عدم قطعیت بارش از عدم قطعیت در مقدار بارش، توزیع زمانی و توزیع مکانی بارش تشکیل می شود. در این تحقیق به منظور پخش عدم قطعیت بارش در مدل پیش بینی سیل HEC-1 ، روش گسسته سازی زمانی در چهارچوب اصل بسط تئوری فازی و در ترکیب با الگوریتم ژنتیک نرمال بکار برده می شود. عدم قطعیت به علت توزیع زمانی ناشناخته بارش با توزیع تصادفی بارش در زیردوره  ها ی پیش بینی بدست می آید. عدم قطعیت دبی و حجم هیدروگراف سیل تحت تاثیر بارش با گسسته   سازی زمانی و بارش بدون گسسته   سازی زمانی برآورد و با یکدیگر مقایسه می گردد. نتایج نشان می دهد که در تمام پیش بینی ها، عدم قطعیت در دبی و حجم هیدروگراف سیل تحت تاثیر بارش با گسسته سازی زمانی به طور قابل توجه ای بیشتر از عدم قطعیت بارش بدون گسسته سازی زمانی می باشد. به طوری که به ازای تعداد زیر دوره های پیش بینی برابر با 6 و درجه عضویت مقادیر بارش برابر با صفر، عدم قطعیت در دبی اوج تحت تاثیر بارش با و بدون گسسته سازی زمانی به ترتیب برابر با 7/33 و 16در صد و عدم قطعیت در حجم سیل تحت تاثیر بارش با و بدون گسسته سازی زمانی به ترتیب برابر با 5/23% و 8/14% می باشد. همچنین عدم قطعیت در دبی اوج هیدروگراف سیل به علت عدم قطعیت در توزیع زمانی و مکانی بارش به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از عدم قطعیت به علت مقدار بارش می باشد. به طوری که به ازای تعداد زیر دوره های پیش بینی برابر با 6 و درجه عضویت مقادیر بارش برابر با صفر، عدم قطعیت در دبی اوج به علت توزیع زمانی و مکانی بارش و مقدار بارش به ترتیب برابر با 7/17 و 16 در صدمی باشد. بنابراین استفاده از بارش متوسط زمانی و مکانی در حوضه ممکن است منجر به پیش بینی های نادرست گردد.